آن روی من

برا من هم خوندن آرشیوم خیلی اذیت کننده‌ست! دیدن کلماتی که استفاده می‌کردم، لحنم، حتی رعایت نکردن علایم نگارشی! :))) ولی نیمه پر لیوان همون دیدن اینه که قد کشیدی، خیلی بیشتر از چیزی که خودت هم فکرش رو می‌کردی و اینم خیلی دلچسبه. امیدوارم حداقل یه پنج سال دیگه هم بنویسی همین‌جا :))

آره، ولی خب دردناک هم هست دیگه. مثلا من یه دوره‌ای یکسره شعر می‌خوندم و یه رنج وسیعی از آثار ادبیات فارسی رو خونده بودم و.. پا شدم رفتم المپیاد ادبی، چون فکر می‌کردم تو المپیاد ریاضی شانس ندارم. قبول هم شدم، ولی می‌دونی؟ حتی تلاش هم نکردم برای ریاضی. عشقم ریاضی بود ولی جرئت نکردم طرفش برم توی یه موقعیت کلیدی. درحالیکه می‌دونستم آخرش تو دانشگاه یه رشته‌ی اینجوری می‌خونم. می‌دونی، حالا مثلا عاطفه من واقعا پیشرفته‌ست. من چیزها رو خیلی دقیق حس میکنم. اینا نتیجه اون شعرهاست. عوضش توی ۲۰سالگی تازه دارم از مسائل مشکل هندسه لذت می‌برم. پسفردا باید نظریه اعداد پاس کنم، تازه تو ۲۰سالگی. تمام درگیری‌هام تو بلاگم مشهوده. می‌نوشتم که یکی بیاد بهم بگه جرئت کن! برو جلو! می‌نوشتم که با نوشتنم بر تردید خودم غلبه کنم. می‌نوشتم که جای همه آدمای درستی که نبودن تو زندگی‌م، برا خودم باشم. 

ولی ببین ما زمان‌مندیم دیگه. برای همینه که حسرت هست اساسا. الان میرم آرشیومو می‌خونم و انگار اون دختر دوباره زنده شده. میگم فاطمه تو باید جرئت کنی و قدم برداری! بعد نتیجه‌ش این میشه که هی می‌خوام برم یقه بچه‌تر از خودمو بگیرم بدم اونا رو بخونه، بگم ببین، توروخدا دقت کن، ببین چطور سعی می‌کرده‌م خودمو گول بزنم و الان مثل ... پشیمونم؟ تو نکن. تو اینجوری نباش.

برای همین بعضا مرور اونا دردناکه. یادم رفته چقدر بد رفتم و چقدر حماقت کردم و مسیر زندگی‌م چقدر عوض شده.. و میرم می‌خونم و باز یادم میاد.

ببخشید زیاد شد.

و یکمم شبیه درد دل شد اصلا.

به‌هرحال ببخشید.

من ۶ساله که جدی وبلاگ می‌نویسم. چندبار پاک کردم و هربار برگشتم. اما آرشیوشونو دارم. برای منی که ۱۴سالگی شروع کردم و الان ۲۰سالمه، و تغییرات وحشتناک درونم رخ داده، مرورکردن آرشیوم دردناکه. دیدنِ اینکه چقدر احمق بوده‌م، و فکر کردن به اینکه احتمالا الانم احمقم و بعدها با خودم شاید حسرت بخورم چقدر ۲۰سالگی‌مو در حمق گذروندم. بااین‌حال، فقط وقتی پشیمون میشی که ساکت نشسته باشی، تماشاگر. اگه کاری کرده باشی، و اگر لحظه رو لبریز کرده باشی از خودت و زیستت و تجربه زیسته‌ت؛ دیگه فرقی نمی‌کنه مثلا ریاضی می‌خونی و باید حقوق می‌خوندی. یا چندان تفاوتی نداره اگه بعدا بفهمی میانمایه بودی و بهتر اون بوده که جای وقت‌گذاشتن رو تئوری الگوریتم‌ها، کد می‌زدی. می‌دونی؟ چون زندگی کردی. خوشی و خشم و کار و عشق و همه اینا.

لذا وبلاگ برای مرور خود خوبه. امیدوارم ادامه بدی و دقیق‌تر و مفصل‌تر از جزئیات احساساتی که تجربه می‌کنی بنویسی.