نامه به صدرای 20 ساله

صدرای عزیزم؛ سلام

 

میدونم روزهای سختی رو داری سپری میکنی، هیچ اطمینانی به قدرتهای خودت و هیچ تصوری از آینده ت نداری...

من هم از آینده خبر ندارم.. اما اگه بخوام از مطمئن ترین اطمینانهام برات بگم، بهت میگم که تو توان پشت سر گذاشتنِ تمام چالشهات رو داری و میدونم که در هر اتفاقی، خیری برای تو نهفته....

بدون که هر اتفاق خوب یا بدی توی زندگیت، هر آدمی، هر دغدغه ای و هر آسودگی ای گذراست...

به خودت سخت نگیر پسر! اجازه بده اتفاقات رقم بخورند و تو بر اساس ارزشهای شخصیت باهاشون مواجه شو... بدون که رودخونه ی زندگی به خواست تو به شرق یا غرب حرکت نمیکنه -هیچ وقت و برای هیچ کسی اینطور نبوده- و دنیا تماما عادلانه و مهربان نیست؛ ولی همین دنیا -این آموزگار سخت گیر-، پاروهایی برات جا گذاشته که بتونی باهاشون درون این رودخونه به کرانه ی شمالی یا جنوبی حرکت بکنی....

قدر خودت رو بدون؛ قراره مَردِ بزرگی بشی و به جایی برسی که مهمتر از همه، خودت به خودت افتخار بکنی :)

راستی! کتاب تائو رو بخون :) سعی کن بفهمیش و تا جایی که میتونی ازش توی زندگیت استفاده کنی...

 

دوست دار تو، صدرای 28 ساله.

خوب نبود!

خوبی؟

نپرس..!

به من نگی به کی میخوای بگی؟! :)

نمیخوام اشکمو ببینی....

اشک مال مرده! میخوام بشنومت..

اشکامم میتونی بشنوی؟

شاید نتونم بشنومشون، ولی حتما میتونم غمتو کم کنم..

کاش یه بار حق با تو نبود!

-و گریست...-