آن روی من

دشتی پر از گیاهان مختلف

ناگهان آتش

سرتاسر دشت پر از تاول و تاوان

تاوان غفلت

یک قطره اشک

اما چه سود؟

این فقدان دریای اشک طلب دارد

به جبران

آتش آمد و رفت و همه چیز را سوزاند

خاک را بارور کرد

زایشی نو

گیاهانی جوان، بی‌خبر از آنچه گذشته و آنچه بر سرشان خواهد آمد

و من

منی نظاره‌گر این نابودی و بودش

منی ورای تمام اتفاقات

منی هربار با چشمی تازه گشوده

منی آگاه به زمان

لبخند می‌شوم... :)