پ.ن.1: اگه نخونیدش چیزیو از دست نمیدین! این متنها رو برای خودم مینویسم که بعدهها یادم بیاد چهها کردم توی این ماه :)
---------------------------
-------------------------------
پ.ن.1: در مجموع ماه خوبی بود این ماه... همهچیز داشت :)
بابام دوباره شروع کرده :))))
ولی من تو بازیش شرکت نمیکنم!
چند ماه پیش که من خونه نبودم و به اصرار خود پدر نشستیم چند جلسه صحبت کردیم که من اصلا کی هستم و تحت چه شرایطی برمیگردم به خونهش، این مواردی رو که الآن دوباره داره بابتشون ناراحتی میکنه و بخاطر تاثیر نداشتن ناراحتیش روی تصمیمات من باهام قهر کرده رو کاملا روشن کرده بودم....
پس من کاری که باید بکنم رو کردم.. بقیهش رو مسئولیت خودم نمیدونم :) نه عذاب وجدان میگیرم بابت عمل کردن به توافقی که ازش چند ماه میگذره، نه سبک زندگی و تصمیمم رو بخاطر مخالفتی بیرونی عوض میکنم!
باشد که رستگار شویم.....
آقا ما یه هفته (درواقع 8 روز) بهمون گذشت، هر روزش از روزهای قبل گردن کلفتتر و طولانیتر و پربارتر!
این 8 روز از جمعه شروع میشه که یه تحلیل فیلم خفن Joker داشت توش.... واقعا حرفای وحید حرف نداره 3>
شنبهش که جلسهی چند ساعتهی منابع انسانی شرکت سایه رو داشتیم... کلی بحث و تبادل اطلاعات با مدیر مجموعه و بچههاشون... جلسهی DeArc تو کافه گراف هم که به جای خود پربار و خفن :))
1شنبه که بارون زد و هوا بس ناجوانمردانه خوب شد و پیاده روی از دانشگاه تا پارک ملت و چند ساعتی دروننگری و گپ خودمونی و ....
2شنبه که مث سگ کلاس داشتیم :))) که اینم به جنس دیگری خفن بود و پربار
3شنبه و 4شنبه کنگرهی روانشناسی مثبت بود، کلی سخنرانی خوب، کلی کانکشن مفید، کلی دیتای جدید....
5شنبه یه کارگاه فوووقالعاده! :) کارگاه استفاده از مفاهیم و ابزارهای روانشناسی مثبت در کوچینگ... اصلا یه چیزی میگم یه چیزی میخونین شما :))
جمعه بالاخره بعد از کلی روزِ سنگین، یه استراحت مبسوط کردیم و رودهن و خونهی مادربزرگه و دیدن حافظ کوچولومون و چند تا فیلم آبدار :))))
خلاصه که از اون هفتههایی بود که حداقل 3هفته کار مفید داشت :)))))
چند هفته پیش داشتم برای بار چندم 3گانهی ماتریکس رو میدیدم... فقط این بار تفاوتش توی این بود که به فیلم به چشم یه فیلم اکشن و ماجرایی و جذابِ هالیوودی نگاه نمیکردم! بیشتر از جنبههای رزمیش به حرفاشون گوش کردم... حرفای مورفیوس، حرفای اوراکل، حرفایی که نئو با آرکیتکت زدن....
حرف زیاد داره و اگه بخوام همشو بگم باید یه کتاب بنویسم (برای توجیه حرفم شما رو به کتاب "ماتریکس و فلسفهی زندگی" ارجاع میدم!)
اما چند تا از نکتههاییش که برای خودم خیلی عمیق بود رو میخوام اینجا بنویسم تا بماند به یادگار.. :)
اینم چند تا نقل قول خیلی عمیق از خود فیلم:
خدا رو شکر فقط یک عبارت یا یک عادتِ بیانی (تکیه کلام) نیست! یک نوع نگاه به دنیاست... یک نوع سبک زندگی!
این عبارت -که فقط یک عبارت نیست- به زبان شعر میشود "هرچه پیش آید خوش آید"... یا به بیان حکیم میشود "این نیز بگذرد"...
میتوانی به خداحافظی تلخ یک دوست لبخند بزنی؟ اگر میتوانی یعنی به این حکمت -حکمت شادان زندگی- دست یافتی...
میتوانی بدون حسرت از گذشته یا ترس از آینده لحظهات را دریابی؟
میتوانی ACT را در روزمرهات زندگی کنی؟
میتوانی به خدا، دست سرنوشت، ناخودآگاه، کارما، تائو یا هر نام دیگری که برایش درنظر داری اعتماد کنی؟
میتوانی به ناشناختههای پیش رویت چشم بدوزی و با وجود هیبت ترسناکشان به آنها اجازه دهی تا از طریق تو تجربه شوند؟
اگر اینچنین است، تو حکیمی لوده هستی! :)
اگر چنین است بگذار دستت را بفشارم و به تو تبریک گویم که به یکی از بالاترین درجات معنوی نائل آمدهای....
درست مثل آن دختر جوانی که در پیاده روی اربعین به آرامشی لایزال دست میآویزد... یا مثل آن مرد جوانی که در سکوتِ مراقبههای دورهی ویپاسانا به صلح و یگانگی با جهان میرسد....
البته که این آرامش، این صلح و این یگانگی ابدی نیست همانطور که ازلی نبوده است! البته که ما انسانیم و ذاتا فراموشکار... انسان بودنمان به ما اجازه نمیدهد بیوقفه در تائو متمرکز بمانیم، اما به میزانی که بیشتر در آن باشیم آرامش و زیباییِ درونمان بیشتر خواهد شد... :)
------------------------------------
پ.ن.1: چند شب پیش، قبل از خاموش کردن لامپ اتاق خوابم، یه نگاه به اتاقم کردم و شعفی بیدلیل احساس کردم.... پیش خودم فکر کردم "دارم توی یه سپاسگزاری عمیق از کائنات غوطه میخورم..." انگار بعد از مدتها اولین بار بود که داشتم اتاقم رو میدیدم! :)
پ.ن.2: منم بخاطر نداشتن اینترنت، بخاطر حماقت سران مملکتم و بخاطر خیلی چیزهای دیگه ناراحت و کلافهم... اما هرگز اجازه نخواهم داد این کلافگی جلوی لذت بردنم از لحظه لحظهی زندگیمو بگیره! یا باعث بشه خودمو به روی تجربههای قشنگ و شاید جدیدی که پیش روم قرار دارن ببندم! با خودم که لج ندارم! :)
پ.ن.3: به علت وقت نداشتن، با تاخیر منتشر شد....
پ.ن.1: اگه نخونیدش چیزیو از دست نمیدین! این متنها رو برای خودم مینویسم که بعدهها یادم بیاد چهها کردم توی این ماه :)
---------------------------
نکتهی جالب و مثبت این ماهم این بود که تقریبا توی خاطرهنویسی هر روزش، آخر برگه یه لبخند کشیده بودم! :) این اتفاق هر 300 سال یک بار رخ میده :))))
امروز یاسر ازم پرسید حالت چطوره؟
و من متفاوت با همیشهم که میگم "شکر" یا میگم "خسته و خوب! :))"، یه کم فکر کردم و جواب دادم "تو بهترین موود (mood)م نیستم ولی حالم خوبه :)"
امروز به سوال همیشگی جوابی همیشگی ندادم... ریئکشن نبود!
فکر کردم که "صدرا! واقعا حالت چطوره؟!"
سیر تفکرم منو برد به دو سال پیش...
به خودم گفتم که این خوب بودن حالت از کجا میاد؟
جواب دادم از نگاهی که به دنیا و اتفاقاتش پیدا کردم....
پرسیدم نگاهت از کجا میاد؟
جوابش مشخص بود! از تلاشی که خودم برای رشدم کردم.. و از همراهیِ دورهی ژرفم....
از تخلیهی هیجانیِ یتیمم
از بیدار شدن جنگجوم
از اصلاح ساختاری حامیم
از بسته شدن پروندهی یه رابطه تو عاشق
از آشتی با نابودگر و نترسیدن ازش
از قدرت گرفتن آفرینشگرم
و.....
اما از حق نگذریم جدای از نگاهی که گفتم شرایط زندگی هم به طرز مشکوکی خوب شده :))
(این حرفی بود که تو جلسهی مشاورهم به وحید زدم؛ اونم یه لبخندی زد و گفت "این نیز بگذرد"...؛ منم پوکرفیس شدم :|)
---------------------------------
پ.ن.1: یتیم و بقیهی دوستاش از منزلهای مختلفِ "سفر قهرمان" هستن... برای اطلاعات بیشتر بعد از اینکه اینترنت رو خدا آزاد کرد میتونین "سفر قهرمانی + جوزف کمپبل" رو گوگل کنین :)
پ.ن.2: بماند به یادگار برای سری بعدی که خواستم بلاگمو مرور کنم که فکر نکنم تو کل زندگیم غری برای زدن وجود داشته! امروز و این روزها خوبن... شلوغن ولی خوبن :)
دارم به مقام "هرچه پیش آید خوش آید" میرسم!! :))
نه که منفعل باشم و منتظر باشم اتفاقات بیفتن!
اتفاقا به نسبت همیشهم -تا جایی که خاطرم هست- فعالتر و هدفمندتر شدم و دارم با سرعت خوبی -به نسبتی که از خودم سراغ دارم- پیش میرم...
ولی نکته اینجاست که همیشه اتفاقاتی میافتن که از کنترل تو خارجن... نقطهی اثر این به اصطلاح «مقام»ی که گفتمش همینجاست..
اینجوری که وقتی توی برنامهای که برای روزت داری اتفاق غیر منتظرهای میافته و مجبور میشی کار دیگهای بکنی، به جای کلافه شدن -که حالی بود که قبلا ناخودآگاه دچارش میشدم- به استقبالش بری و سعی بکنی ازش برکتهایی که داره رو استخراج کنی :)
درست شبیه یه کارگر معدن... یه حفار..
پنج سال پیش به خودم قول دادم که «هفت سال دیگه جوری پول در میارم که هیچکدوم از این دوستایی که پشت سرم میگن این نمیدونه با زندگیش چیکار بکنه حتی فکرشم نتونن بکنن!»
از اون هفت سال، دو سالش مونده... و نکتهی قشنگش اینجاست که از الآن دارم نشونههایی از اون دو سال دیگمو میبینم :)
آره! این زمستون (اگه گوش شیطون کر بشه) آخرین زمستون سخت صدراست ایشالا..
بچگیام با تمام وجود میخندیدم
قدیما با چشمام
یه بازهای که خیلی هم دور نیست، با لبم..
و الآن، با دلم!
یه وقتاییش چشممم توش دخیل میشه.. اما نه همیشه
اصلا یه جاهایی هست که ظاهرم تغییر نمیکنه اما دارم میخندم!
خندهی الآنم نادر و عمیقه
خندهی قدیمام قشنگ بود
خندهی بچگیم پر از زندگی
و من
گاهی دلتنگ انواع دیگهی لبخندم میشم :)
پ.ن.1: اگه نخونیدش چیزیو از دست نمیدین! این متنها رو برای خودم مینویسم که بعدهها یادم بیاد چهها کردم توی این ماه :)
---------------------------
خسسسسته ولی خووووب بودم توی این روزا :)
این روزهای اخیر هم خسسته ولی خوووب بودم :)
کلا مهرِ هر سال برای من به نسبت ماههای دیگه خوب شروع میشه تقریبا و خوب هم تموم میشه.... اون وسطا ممکنه دهنم سرویس شه ولی همیشه آخرش مهربون بوده :)
----------------------------------------
پ.ن.1: شاید بشه گفت شلوغترین سال زندگیمه امسال!
پ.ن.2: واقعا ماه سنگینی بود.. کارای زیاد، ملاقاتهای زیاد و ....
+ تا کی باید دوید آیا؟!
- تا توانستن
+ توانستنِ چه؟
- کنترل آنچه قابل کنترل است، پیشبینیِ آنچه قابل پیشبینیست، و فهم آنچه قابل فهم است....
این روزا دارم زیاد میدوم... اما آخر شب، با همهی خستگی و کوفتگیِ تن، قلبم آروم و راضیه :) و به نظرم تنها معیارِ درست بودن یا نبودن هر تلاشی همینه..
ساعت 8 صبح بیدار شدم، ساعت 9 شرکت بودم، تا ساعت 4.5 عصر با 10 نفر مصاحبه کردم، ساعت 5.5 تو باغ کتاب جلسهی MBTI داشتیم... توی راه داشتم مطالبی که باید امروز آموزش میدادم رو مرور میکردم، 5.5 تا 9 جلسه بود، 10 رسیدم خونه، دوش و شام و استراحت
حال تمرین آمار رو دیگه ندارم!! :) امیدوارم فردا تا قبل از تایم کلاس برسم انجامش بدم...
شبتون خوش......
514 تا پست نوشته شده، 497 تا پست منتشر شده... 96.6%
4 ماه اول، سال 93، 27 تا پست ارزشمند
سال 94، 59 تا پست
سال 95، 46 تا
سال 96، 31ی
سال 97، 56 تا
و 6 ماه اول سال 98 هم 29 تا
در مجموع، 248 پست از 497 تا پستی که منتشر شدن توی این تقریبا 5 سال برام ارزشمند بودن... نزدیک به 50%
مشخصا سال 96 کمانرژیترینِ این پنج سال بوده... واقعا هم سال سختی بود!
نکتهی دیگه اینکه هرچی پیش رفت، درصد پستهایی که توی شمارشِ پستهای ارزشمند حساب شدن بیشتر شد! پس با یه حساب سر انگشتی از عدد و رقمها میشه گفت که به مرور گزیدهگوتر شدم و قلم و دل و فکر قشنگتری (برای خودم) پیدا کردم :)
حرفهای دیگهای هم میشه زد مثل اینکه کدوم پستهام لایک بیشتری خورده یا غیره ...
درازه گویی کافیست... ایدمو دوست داشتم و خوشحالم که تحمل کردم و این پروژه رو هم تا انتها انجامش دادم :)
-----------------------------
پ.ن.1: قول میدم تا مدتها آخرین پستم در این زمینه باشه :)))
میدونی؟
یه وقتایی خسسستهای، ولی ته دلت از خودت و انتخابهات و حتی چلنجهایی که توی مسیرت وجود داره راضی هستی...
این رضایته یکی از بروزهاش میتونه آرامش باشه.. میتونه باعث بشه که درونت و در ازاش بیرونت به آرامش قشنگی فرو بره... آرامشی که حتی به آدمای اطرافت هم منتقل میشه! و این اتفاق برای صدرا ارزشمنده :)
چالش که همیشه هست! مگه زندگی بدون چالش هم داریم؟ مگه میشه یه روز بگذره اما حال روحت بالا و پایین نشه؟ نه که نشهها! ولی خییلی استثناست!
به گمان من مهم اینه که چالشت رو خودت انتخاب کنی... چالشی رو باهاش دست و پنجه نرم کنی که نتیجهی انتخابهای آگاهانهی خودِ خودت باشه!
مثلا کدوم خریه که ارشد شریف رو رها میکنه تا کنکور روانشناسی بده؟
خب من!
ولی این من، یه جا نشست دو دوتا چهارتا کرد، دید که نمیخواد چالشِ دوست نداشتنِ کارِ پولسازش رو برای 20 سال برداره!
امروز یکی برگشت بهم گفت حیف نبود شریفو ول کردی؟
جوابی به جز تاسف نداشتم که تحویلش بدم... ولی ته زورمو زدم و بهش گفتم "حیف من و توییم که داریم راجع به مدرک حرف میزنیم نه اونی که قراره به مدرک اعتبار بده"
خودمونیم... نفهمید چی گفتم بهش!
از بحث خودمون دور نشیم!
میخواستم اینو بگم که وقتایی که خسسستهای اما دروناً آروم هستی، نمود بیرونیش درست شبیه وقتاییه که افسردهای :))))
ولی وااقعا فرق دارن با هم! believe me ;-)
پ.ن.1: اگه نخونیدش چیزیو از دست نمیدین! این متنها رو برای خودم مینویسم که بعدهها یادم بیاد چهها کردم توی این ماه :)
---------------------------
----------------------------------------
پ.ن.1: شاید بشه گفت شلوغترین سال زندگیمه امسال!
پ.ن.2: واقعا ماه سنگینی بود.. کارای زیاد، ملاقاتهای زیاد و ....