اگر فکر میکنید به دلیل گفتهی من خودشناسی مهم است، متاسفانه باید بگویم گه همینجا ارتباط ما قطع میشود. اما اگر ما هردو در این عقیده که خودشناسی امری حیاتیست به توافق رسیدهایم، لذا میتوانیم به کمک یکدیگر به پژوهشی دقیق، هوشمندانه و شادمانه بپردازیم.
من خواهان ایمان شما به خود نیستم، من مایل نیستم نقش مرشد را ایفا کنم، من چیزی برای درس دادن به شما ندارم، هیچ فلسفه، روش یا طریق جدیدی که به واقعیت ختم شود، ندارم. از نظر من اصلا راهی به واقعیت وجود ندارد، شما ناگزیرید خود، راهنما و قانون خود باشید. شما محکومید همهی ارزشهایی را که انسان به مثابهی ارزشهای مورد نیاز پذیرفته است، مورد سوال قرار دهید.
اگر شما مرید و پیرو مقامی نباشید، احساس تنهایی میکنید. خب تنها باشید! چرا از تنها بودن دچار وحشت و هراس میشوید؟ آیا بدین علت نیست که در تنهایی، شما با خودتان همانگونه که هستید مواجه میشوید؟ آیا بدین علت نیست که در تنهایی در مییابید که توخالی، گنگ، نادان، زشت، گناهکار، مضطرب، نازپرورده و دست دوم هستید؟ با حقیقت روبرو شوید، به آن نگاه کنید، از آن فرار نکنید زیرا لحظهای که فرار میکنید، لحظهی شروع ترس است.
ما در پژوهش و کاوش درون خویش، خود را از بقیهی دنیا جدا نمیکنیم زیرا نمیخواهیم در دام یک فرآیند بیمار گونه و ناسالم بمانیم. در تمام جهان انسان با همین مسائل روزانه که ما با آن درگیر هستیم، مواجه است.بنابراین با کاوش درون، ما از دیگر انسانها جدا نخواهیم شد، زیرا تفاوتی بین فرد و گروه نیست. من جهان را همانگونه که هستم آفریدهام. درنتیجه نگذارید در این نبرد بین جزء و کل سرگردان شوید.
من ناگزیرم نسبت به تمامیت گسترهی خویشتن خویش که درواقع همان وجدان فرد و جامعه است هشیار و آگاه باشم، زیرا تنها در آن صورت است که ذهن، فراسوی این خودآگاهی فردی و اجتماعی، قرار میگیرد و در نتیجهی آن، من قادر هستم چراغی فرا راه خود باشم، چراغی که هرگز خاموش نمیشود...
حال از چه نقطهای شروع به درک خود کنیم؟ مثلا من اینجا هستم، حالا چگونه میخواهم خود را مورد مطالعه قرار داده و مشاهده کنم و ببینم که واقعا چه چیزی در من در شرف وقوع است؟ من فقط خود را در ارتباطها میبینم، زیرا همهی زندگی ارتباط است. نشستن در گوشهای و مراقبه دربارهی خود سودی ندارد. من به تنهایی نمیتوانم وجود داشته باشم. من تنها در رابطه با انسانها، چیزها، ایدهها و در بررسی و مطالعهام با پدیدههای بیرونی و مردم و البته پدیدههای درونی است که شروع به درک خویشتن میکنم.هر شکل دیگری از درک، فقط یک انتزاع است. من قادر نیستم خود را در انتزاع مورد مطالعه قرار دهم. من یک هستیِ منتزع نیستم. بنابراین ناگزیرم خود را در "عمل"، یعنی همانگونه که هستم، و نه آنگونه که آرزو میکنم باشم، مورد مطالعه قرار بدهم.
درک یک فرآیند روشنفکرانه نیست. کسب اطلاع دربارهی خود و "درک" خویشتن، دو مبحث متفاوت است، زیرا اطلاعاتی را که شما دربارهی خود گردآوری میکنید، همیشه مربوط به گذشته است و ذهنی که تحت فشار گذشته قرار دارد، ذهنی اندوهگین است. درک خود، مانند فراگیری زبان یا تکنولوژی یا علم نیست که برای آموختن آنها شما ناچار باشید اطلاعاتی جمعآوری کرده و به خاطر بسپرید. به نظر احمقانه است که دوباره از اول شروع کنیم، اما آموختن دربارهی خود همیشه در زمان حال تحقق پیدا میکند. درصورتی که اطلاعات همیشه مربوط به گذشته است و از آنجایی که اکثر ما در گذشته زندگی میکنیم و با گذشته راضی و خرسند هستیم، اطلاعات و دانستهها به طرز عجیبی در نظر ما مهم جلوه میکنند.
--------------------
پ.ن.0: من و شما برای آفرینش جامعهای کاملا متفاوت چه کار میتوانیم بکنیم؟
پ.ن.1: لطفا به این سوال فکر کنیم... جواب بدیم. لطفا مثل سیبزمینی از کنارش نگذریم. لطفا رکورد تعداد پاسخهای بلاگ من رو بزنیم، نه بخاطر زده شدن رکوردها! بخاطر اهمیت موضوع... بخاطر خودمون.. بخاطر دنیامون :)
پ.ن.2: کریشنامورتی؛ رهایی از دانستگی
پ.ن.3: ادامه دارد
شما برای پاسخ به این سوالها، قادر نیستید که به کس دیگری اتکا داشته باشید. هیچ راهنما، مربی یا مرشدی وجود ندارد. فقط شما هستید؛ یعنی ارتباط شما با دیگران و جهان، هیچ چیز دیگری وجود ندارد...
....
حتی من هم نمیتوانم راه روشنی به شما پیشنهاد کنم. اگر من آنقدر نادان باشم که یک راه و روش به شما پیشنهاد کنم و فرضا اگر شما هم آنقدر احمق باشید که از آن پیروی کنید، در آن صور شما فقط مقلد چیزی جدید خواهید بود، خود را تطبیق خواهید داد و وقتی این کار را کردید، درواقع در خود یک مرشد جدید بنا کردهاید. شما احساس میکنید که باید فلان کار را بکنید چرا که اینطور به شما گفته شده است و در همان حال از انجام آن کارها ناتوان خواهید بود... پس شما زندگی دوگانهای را بین ایدهی یک روش و واقعیت هستی روزانهتان میگذرانید.در هنگام تلاش برای انطباق خود با یک ایدئولوژی شما خود را سرکوب میکنید، در حالی که آنچه که واقعا حقیقت دارد، ایدئولوژی نیست بلکه خود شما هستید.
من میبینم که باید کاملا در اعماق وجودم تغییر کنم. من دیگر نمیتوانم به هیچ سنتی وابسته باشم، زیرا سنت باعث به وجود آمدن این تنبلی عظیم، این پذیرش و اطاعت شده است.....
....
هرچه راجع به خودتان میدانید فراموش کنید. هرچه راجع به خودتان تا کنون فکر میکرده اید، فراموش کنید. حالا میخواهیم با یکدیگر طوری شروع کنیم که انگار هیچ چیز نمیدانیم. سفر خود را با پشت سر نهادن همهی خاطرات گذشته آغاز کرده و برای نخستین مرتبه به درک خود نائل شویم...
--------------------
پ.ن.0: من و شما برای آفرینش جامعهای کاملا متفاوت چه کار میتوانیم بکنیم؟
پ.ن.1: لطفا به این سوال فکر کنیم... جواب بدیم. لطفا مثل سیبزمینی از کنارش نگذریم. لطفا رکورد تعداد پاسخهای بلاگ من رو بزنیم، نه بخاطر زده شدن رکوردها! بخاطر اهمیت موضوع... بخاطر خودمون.. بخاطر دنیامون :)
پ.ن.2: کریشنامورتی؛ رهایی از دانستگی
پ.ن.3: ادامه دارد
در این نبرد دائمی که آن را زندگی مینامیم، کوشش ما بر این است تا قانونی برای رفاه و سلوک خود بیابیم که مطبق با جامعهای باشد که در آن رشد کرده و پرورش یافتهایم. چه این جامعه کومونیستی باشد و یا جامعهای به اصطلاح آزاد. ما بعنوان هندو، مسلمان، مسیحی یا هرچه که به طور اتفاقی هستیم، الگوی رفتاری ویژهای را به مثابهی بخشی از سنتمان میپذیریم. ما به یک نفر چشم میدوزیم تا بهمان بگوید که چه رفتاری صحیح یا غلط است، چه فکری بد یا خوب است و درنتیجهی پیروی از این الگوها ما به وضوح و راحتی میتوانیم این مسئله را در خود ببینیم که رفتار، سلوک و تفکرمان مکانیکی و واکنشهایمان نیز اتوماتیک میشوند.
....
همهی فرمهای خارجی تغییرات که بوسیلهی جنگها، انقلابها، نهضتها، قوانین و ایدئولوژیهایی که برای تغییر طبیعت اساسی انسان (و بنابراین جامعه) به وقوع میپیوندند، همگی کاملا با شکست روبرو شدهاند. بیایید به عنوان موجودات بشریای که در این جهان زشت و هولناک زندگی میکنیم از خویش بپرسیم که «آیا این اجتماعی که براساس رقابت، بیرحمی و ترس پایهگذاری شده، میتواند سرانجامی نیکو داشته باشد؟» به عنوان یک مفهوم روشنفکرانه و نه به عنوان یک آرزو، بلکه به عنوان یک امر واقع، به نحوی که ذهن ما تازه و نو و معصوم شود و بتواند به طور کلی دنیای کاملا متفاوتی را بوجود آورد.
من فکر میکنم این مسئله وقتی اتفاق میافتد که هریک از ما این حقیقت را به رسمیت بشناسیم که همهی ما به عنوان افراد و موجودات، در هر نقطهای از جهان که اتفاقا زندگی میکنیم و با هر فرهنگی که متعلق به آن هستیم، مسئولیت تمامی جهان را بر عهده داریم.
هریک از ما مسئول هر جنگی هستیم که اتفاق میافتد، بخاطر تمایلات تهاجمیای که در زندگی خود داریم، بخاطر ملی گراییمان، خود پسندیهایمان، خدایانمان، تعصباتمان، ایدهآلهایمان و نهایتا تمامی چیزهایی که بین ما تفرقه میاندازند، مسئول هستیم. این حقیقت را نه ذهناً و نظراً بلکه واقعاً و عملاً باید حس کنیم، همانگونه که حس میکنیم گرسنهایم یا درد داریم. مگر نه اینکه ما نیز در زندگی روزمرهی خود در تمام این مسائب شرکت داریم؟ مگر نه اینکه ما جزئی از این جامعهی هولناک با جنگها، تفرقهها، زشتیها، بیرحمیها و حرصهای آن هستیم؟
اما یک موجود بشری چه کار میتواند بکند؟ من و شما برای آفرینش جامعهای کاملا متفاوت چه کار میتوانیم بکنیم؟ ما از خود یک سوال بسیار جدی را میپرسیم. «آیا اصلا کاری هست که در این باره بتوان انجام داد؟» ما چه کار میتوانیم بکنیم؟ آیا کسی به ما خواهد گفت؟
--------------------
پ.ن.0: من و شما برای آفرینش جامعهای کاملا متفاوت چه کار میتوانیم بکنیم؟
پ.ن.1: لطفا به این سوالها و بخصوص سوال بالا فکر کنیم... جواب بدیم. لطفا مثل سیبزمینی از کنارشون نگذریم. لطفا رکورد تعداد پاسخهای بلاگ من رو بزنیم، نه بخاطر زده شدن رکوردها! بخاطر اهمیت موضوع... بخاطر خودمون.. بخاطر دنیامون :)
پ.ن.2: کریشنامورتی؛ رهایی از دانستگی
پ.ن.3: ادامه دارد
خب
اول از همه بگم که حساب روزهایی که تو خونه موندم از دستم در رفته :))
این روزا فقط برای خرید سیگار از خونه میزنم بیرون!
و اما بعد...
اولش یه کم برام خوشآیند بود... نمیدونم ذاتا درونگرام یا برونگرا! ولی به هر حال الآن کمی درونگرام و این خلوت اجباری برام جذاب بود (تَکرار میکنم، روزهای اول!)
بعدش یه کم کلافه شدم! اصلا به این سبک زندگی کردن عادت نداشتم... یاد نگرفته بودم که تو این شرایط باید چیکار کرد؟! انقدر هم یهویی اتفاق افتاد که براش آماده نشده بودم....
10-12 روزی طول کشید تا تونستم خودمو باهاش تطبیق بدم.... ولی این روزا حال خیییلی خوبی دارم :)
اینو میخوام بگم
یه سری کار جدید برای خودم تعریف کردم چونکه تو خونه موندن (با وجود اینکه کارهاتو با واتسآپ و ویدیو کال و غیره هندل میکنی) به هر حال راندمان کارهای همیشگیتو پایین میاره... و در کنارش تایم اضافهی زیادی پیدا میکنی و باید با مرور خاطرات یا یه کار دیگه پرش کنی... اولیش حالتو خراب میکنه احتمالا ;-)
پس من شروع کردم کارای جدید برای خودم تراشیدم... یه سریش کارایی بود که همیشه دوست داشتم انجام بدم ولی فرصت نمیکردم. مثلا خوندن کتابهایی که خریدم و توی کتابخونهم داشتن خاک میخوردن :)) (تا امشب حدود 400 صفحه) یا بازی کردن و مراقبه کردن و ... که تو پست قبل گفتم
اما یه سری کار دیگهای هم کردم که پارسال این روزا فرصتش رو اصلا نداشتم :) نشستم سال قبل (98)م رو مرور کردم و برای سال بعدم برنامه ریزی و هدف گذاری و ... کردم. ارزشهامو مرور کردم و خیلی کارهایی که برای من تحت عنوان کارهای واجب پریود دار تعریف شدن رو انجام دادم.
خلاصه که الآن خیالم راحته که شاید "بهترینِ مطلق" نبوده باشه استفادهم از این روزا، ولی استفادههای خوبی ازشون کردم و بهتر از اون، روزهای زیاد دیگهای موندن که میتونیم ازشون استفادههای زیادی بکنیم... :)
پیشنهاد میکنم که شما هم اگه تا حالا راضی نبودین از خودتون همچین کاری رو استارت بزنین.. ضرر نمیکنین ;-)
اگه برای شروعش نیاز به کمک داشتین میتونین روم حساب کنین :)
----------------------
پ.ن.1: ترجیحا تلگرام... (اینجا لینکش هست)
سفر
سفری که نامش زندگیست...
سفری به طول تمامی عمر
سفری با فراز و نشیبهای تا دم مرگ...
سفری که گاه در خیابانهای شلوغ
و گاه در کنج خانه به مدت زیاد میگذرد..
سفری تلخ
سفری شیرین
سفری با تمام وجود....
تعادل
تعادل جنگ و صلح
تعادل کنش و بودش
تعادل زنانگی و مردانگی....
تعادلی به طعم زیستن
و نه زنده بودن!
تعادلی بین معصوم و یتیم،
جنگجو و حامی،
جستجوگر و عاشق،
نابودگر و آفرینشگر....
تعادلی حکیمانه، ساحرانه
تعادلی از جنس لوده و حاکمش
خواستن
نشدن
خواستن
نشدن
خواستن
نشدن
تلاش
نشدن
خواستن
نشدن
نشدن
نشدن
نشدن
تغییر
رشد
افتادن
ایستادن
تکانیدن
باز حرکت کردن....
فقط آگاه باش و تیز
تا ببینی آنچه که اتفاق میافتد را
تا بکنی آنچه که باید را
تا انتخاب کنی منزل مناسب لحظهی حال را...
به تمامی!
و سپس آن را رها کنی...
درست مثل فرزانه :)
---------------------------
پ.ن.1: فرزانه کار خویش را به تمامی انجام میدهد و سپس آن را رها میکند.. یک سالک خوب، هدفی در سر دارد اما میداند که این مسیر است که حقیقت دارد...
پ.ن.2: توی این روزایی که اگر "انسان" باشیم، منطقا باید خودمون رو قرنطینه کنیم و فقط برای موارد خیلی ضروری (مربوط به survivalمون) از خونه خارج بشیم؛ میتونیم فیلم و سریال ببینیم، کتاب بخونیم، بازیهای نوستالژیک کنیم (مثلا من وقتی بچه بودم need for speed hot pursuit و commando 2 بازی میکردم و توی این 3هفته یه دور تمومشون کردم :دی)، بنویسیم، شعر بخونیم، مراقبه کنیم، یوگا یا هر ورزش دیگهای کنیم و ..... و مهمتر از همه! یه مقدار فکر کنیم :)
زندگی، بدون توجه به حال خوب یا بد آدمی، بدون توجه به توانت برای همآهنگ شدن باهاش، با سرعتِ همیشه رو به افزایشش در حال حرکته... کسی بخاطر داغدار بودنت بهت رحم نمیکنه، بهت پول و نمره نمیده....
شما رفتین و من هنوز همینجام! شما رفتین و من امتحان داشتم! شما رفتین و من باید برای ادامهی زندگیم برنامه ریزی میکردم....
شما رفتین. من و مردم مملکتم رو تکون دادین. اکثرشون اما بخاطر بیغیرتی من و امثال من دوباره خوابشون برد. اکثرشون درگیر درگیریهای بعدی شدن. سیل. بیماری. فقر. انتخابات و رای نمیدهمهاش...
من موندم. درسمو خوندم. کار کردم تا پولی در بیارم. تا بتونم باهاش کافههایی رو حساب کنم که بخاطر داغی که به دلم گذاشته شده بود با یه دوست مشترک رفته بودیم توش. داغم سرد نشد! اما بهش عادت کردم...
زندگی داره پیش میره و من برای اینکه ازش عقب نمونم قبل از اینکه آمادگی بلند شدن داشته باشم بلند شدم... به مرور لبخند زدم، خندیدم، حالم خوب شد انگار... یهو به خودم اومدم دیدم ۴۰ روز گذشته! دیدم روی آتیشی که تو دلم افتاده بود رو خاکستر گرفته. فوتش کردم. گر گرفت. مث اسفند شدم روی آتیشتون.
هنوز نمیدونم با داغتون چیکار کنم؟! 😔
چرا ما بیدار نمیشیم؟ چرا اینقدر با هم بدیم؟ چرا دلمون نمیاد به هم کمک کنیم؟ چرا اینقدر سختمونه بقیه رو همونطور که هستن بپذیریم؟ مگه این دنیا چقدر ارزش داره که بخاطرش همه کاری میکنیم؟؟ چطور ممکنه ارزشهامون رو گم کرده باشیم و راحت نفس بکشیم؟! کدوممون میدونه ارزشهای شخصیش چیه؟
پیش نوشت 1: اگه نخونیدش چیزیو از دست نمیدین! این متنها رو برای خودم مینویسم که بعدهها یادم بیاد چهها کردم توی این ماه :)
---------------------------
-------------------------------
پ.ن.1: برای مراجعه به اینستام به صفحهی تماس با من مراجعه کنین :))))