آن روی من

باشد که قوی‌تر شویم در مسیر شناخت و پذیرش به زندگی، هرآنچه که هست، نه آنچه که می‌خواهیم باشد....
باشد که چون درختان به خزه‌های روی تنمان اجازه‌ی زیست بدهیم، خودمان کمی سخت‌تر نفس بکشیم تا دیگری هم بتواند به برکت وجودمان نفس بکشد....
باشد که چون دریا بزرگ و بخشنده باشیم... عمیق و آرام، و پذیرای تمام موج‌های درون و بیرونمان....

دریا!
ورود به آن با مقاومتی اولیه همراه است.. خروج از آن هم!
موج‌های لب ساحل اجازه‌ی ورود و خروج را به نامحرمان نمی‌دهند...
اما؛
وقتی وارد شدی، به آرامشی ابدی می‌رسی... آرامشی از جنس تعلیق جسم.... وقتی از آستانه رد شوی، وقتی هزینه را بپردازی، برکت شامل حالت می‌شود....

باشد
که نماینده‌ای باشیم درخور
برای نام انسان

-------------------------

پ.ن.1: به تاریخ 26/مرداد/98